سلام صبح بخیر!

(به مناسبت شصت و هفتمین سال تاسیس رادیو در ایران)
دستهای زن جوان می لرزد. با یک دست گوشی تلفن را محکم گرفته است و با دست دیگرش گاهی اشکهایش را که روی صورتش آرام آرام جاری می شوند، پاک می کند.
- نه مامان چقدر بگم دیگه نمی تونم! نه نه!
(درحال گریه گوش می کند.)
- مامان دروغ می گه .... الان چند ماه بیکاره خودت می دونی .... (حرفش قطع می شود!)
- نه!... پس کی باید اجاره خونه رو بده! صاحب خونه که این حرفها حالیش نمی شه! تا کی باید منتظره وام باشیم؟ تا کی باید بگه پولشو از شرکت می گیره؟ از بس طلبکارها زنگ می زنند من دیگه خجالت می کشم. تلفن ها رو جواب نمی دم! خودش که بیکاره همش به منم گیر می ده! اون اصلاٌ می دونه محیط کار من چطوریه که هی میگه محیط کارت نامناسبه، محیط کارت نامناسبه........بلند بلند گریه می کند و ادامه می دهد نه! نمی خوام بچه هم مال خودش !.... نه الان نمی گم! فکرامو کردم دیگه نمی تونم....
مردی با چند ورق در دست وارد اتاق می شود. کاغذ ها را روی میز می گذارد. به او اشاره می کند وبیرون می رود.
- مامان بعداً زنگ می زنم. داره برنامه شروع میشه فعلاً خداحافظ
مرد از پشت شیشه اشاره می کند. زن جوان صندلیش را جابجا می کند. صورتش را پاک می کند و روبروی میکروفون آویزان می نشیند. کاغذ ها را بر می دارد. مرد با اشاره انگشتانش: سه، دو، یک ... دستش را پایین می آورد!
- سلام صبح بخیر، خوشحالیم که در یک صبح زیبای بهاری دیگه درخدمت شما هستیم و امروز را هم با کار و تلاش و کوشش آغاز می کنیم. حیف نیست از این صبح دل انگیز بهاری لذت نبریم و وقتی از خونه بیرون می آیم.......